De laatste jaren is er veel kritiek op de te platte verantwoording over de aanpak van publieke vraagstukken. Binnen de politie is daarom een beweging op gang gekomen, gedreven vanuit de uitvoering, om verantwoording rijker en realistischer te maken. Dit draagt bij aan de samenwerking met collega’s, partners en de betrokkenheid van burgers.
Maar hoe werkt die verrijking in verticale verantwoording, richting bestuurders en politiek? Hoe is het verklaren dat rijkere verantwoording daar niet als vanzelfsprekend doorwerkt? Om die verticale verantwoording te verrijken is niet alleen een verbetering van het aanbod nodig, maar juist ook inzicht in de logica van de ontvangst van verantwoording. Wat zien bestuurders, politici en toezichthouders als ‘rijke’ verantwoording? Hoe is rijke en realistische verantwoording ook robuust te maken, zodat het overeind blijft en werkt in de politiek-bestuurlijke context?