Sturing in de sport door de overheid vindt van oudsher vooral indirect plaats met geld en via het uitspreken van ambities, waarbij de bal nadrukkelijk ligt bij maatschappelijke partijen om concrete invulling te geven aan ambities. Sport is zodoende primair van de samenleving. Toch ontbreekt het volgens sommigen hierdoor aan een heldere verdeling van verantwoordelijkheden en bevoegdheden. Om dat tegen te gaan en te komen tot een ambitieus en krachtig sportbeleid, heeft de Tweede Kamer vorig jaar een motie aangenomen die de minister (nogmaals) vraagt om te komen tot wetgeving.
De keuze voor het wetgevingsinstrument impliceert echter een behoorlijke paradigmawijziging, weg van maatschappelijke partijen en richting een grotere rol/verantwoordelijkheid voor de overheid zelf – een proces van verstatelijking. Niet voor niets gaan er óók stemmen op, onder andere in het veld zelf, die stellen dat de uitdagingen rondom sport en bewegen weliswaar reëel zijn, maar dat wetgeving daartoe niet het geëigende instrument is.
In het essay Sport in beweging; Over de consequenties van sturen via wetgeving in de sport gaan de auteurs via vier bestuurskundige ‘modellen’, die ieder meer inzicht kunnen verstrekken in de wijze waarop de overheid stuurt, op zoek naar wat wetgeving in het sportdomein zou kunnen betekenen, en specifiek voor de relatie tussen overheid, burger en sport.
Download hier de publicatie.