In dit essay brengen we de werkwijze van Groene Cirkels in beeld. De afgelopen tijd zijn er binnen Groene Cirkels waardevolle lessen opgedaan voor het realiseren van duurzaamheid in samenwerking tussen overheden, bedrijfsleven en wetenschap. Daarnaast reflecteren we op de sturingslogica die in Groene Cirkels is ontwikkeld, over de manier waarop duurzaamheidsopgaven gerealiseerd worden en de processen en type uitkomsten die daarbij horen.
Groene Cirkels is een vorm van innovatie waarin bedrijfsbelangen en verduurzaming samen gaan. Dat gebeurt langs een weg die elk van de betrokken partijen voor hen essentiële baten oplevert en die geen van hen alleen kan realiseren. Partijen zoeken naar een gemeenschappelijke droom waarin ze hun eigen strategische ambities kunnen realiseren als ze er samen aan werken. Zo ontstaan door strategische samenwerking unieke kansen voor radicale verduurzaming. Partijen verduurzamen en innoveren vanuit hun strategische kerndoelen, wat verduurzaming tot een zichzelf versterkend en ‘self-propelling’ proces maakt.
Deze praktijk van zelfgestuurde en radicale verduurzaming vanuit private en maatschappelijke partijen staat in schril contrast met de in de afgelopen periode vaak afgesloten ‘akkoorden’ die vaak tot beperkte snelheid en diepgang van de verduurzaming leiden. Partijen doen dan vaak mee vanuit de randen, voelen een beperkte motivatie om tot de kern van hun processen te komen, en gebruiken het akkoord soms/vaak om verduurzaming te verzachten of te vertragen. Groene Cirkels is daarom een interessante vorm om breder in te zetten en zo de verduurzaming te versnellen.