Robotisering, 3D- en zelfs 4D-printing, Internet of Things, open data, big data, artificial intelligence, virtual reality. Dit essay is een zoektocht naar de positionering van het provinciaal bestuur te midden van alle onzekerheden die deze technologische ontwikkelingen oproepen. Deze positionering is tweeledig. Als bestuurslaag die verantwoordelijk is voor nogal wat taken in de fysieke leefomgeving (ruimtelijke ordening, water en milieu bijvoorbeeld) dienen provincies het midden te zoeken. Niet zomaar op elke verandering reageren, maar de balans proberen te beheersen tussen wendbaarheid enerzijds en stabiliteit en rechtszekerheid anderzijds. Het essay bevat voorts een pleidooi om provincies met kennis van zaken te laten doorvragen (“vertragen”) naar de achterliggende uitgangspunten van de data van andere partijen. Zij moeten die data vooral niet voor zoete koek slikken, juist als midden-bestuur dienen provincies het goede gesprek over data te stimuleren. Wie doet dat anders? Een algoritme immers is niet waardevrij! Het essay sluit af met een handelingsperspectief voor provincies dat wellicht ook aanknopingspunten biedt voor andere overheden.
Gezaghebbend vertragen bij het zoeken van een schuivend midden